Ach, jak upalnie...

Upał. Wymiękam. Topię się. Rozpływam. Zdycham.
Wiem, że narażam się szerokiemu gronu upałolubnych, ale to nie jest do końca tak, że ja sobie siedzę i zgodnie z polską mentalnością narzekam dla samego narzekania, bo tak. Źle, fatalnie, okropnie się czuję w taką pogodę i nic na to nie poradzę, tak mam.
Choć i to nie do końca prawda - fatalnie znoszę taką pogodę w dużym, przeludnionym, brudnym, śmierdzącym, ciężkoprzemysłowym mieście.
Kiedy 2 lata temu, przy fali potężnych upałów chłop mój se wymyślił wyjazd na Grunwald, pomyślałam - aha, zwariowała mi chłopina od nadmiaru słońca, synapsy się przegrzały, mózgownica zagotowała, nie jest dobrze, a mówiłam - noś czapkę;)
Ponieważ jednak:
- dobra w gruncie rzeczy kobieta ze mnie (a w każdym razie czasem pozwalam dojść do głosu lepszej stronie mej)
- o takowym wyjeździe grunwaldzkim mówiło się u nas od lat, a tu jeszcze okrągła rocznica sześćsetna)
- w rocznicę wiadomej bitwy mój M. ma urodziny
- czego się czasem nie robi dla ukochanego faceta (i wice wersja, jak powiedziałaby siostra Basen)
- wynegocjowałam, że po kilku dniach grunwaldzkich pojedziemy nad morze,
postanowiłam sprawić chłopu wymarzony urodzinowy prezent i wyjazd doszedł do skutku.
Zapakowałam milionpięćset antyperspirantów wszelakich i prawie same ciuchy w mazaje przeróżne abstrakcyjne oczopląsotwórcze (coby ewentualne plamy potu były mniej widoczne) i pojechaliśmy.
I okazało się, że te potężne upały w otoczeniu lasów, pól, łąk, czystego powietrza wiejskiego jakoś wcale mi nie szkodzą;)
No, może też na moje dobre samopoczucie podziałał pozytywnie widok kwiatu rycerstwa polskiego oraz obcego też, bo trzeba przyznać, że jak już faceci zdjęli z siebie te upiorne blaszanki i wytarli z oblicz bitewny kurz, to prezentowali się całkiem interesująco:)

Znalazłam spory plus tej pogody - nie chce mi się tak dużo jeść, jeśli więc przełoży się to na utratę kilku kilogramów, to może nawet polubię upały:)
A tymczasem, podwiewana od dołu i z góry dwoma wentylatorami, chłodzona od środka lodami (no bo jednak coś jeść trzeba) uciekam do książek:)