Wspomnienie...o moim tacie...

Dzięki niemu pokochałam książki, on nauczył mnie pływać i pokazał, jak nakarmić jabłkiem konia.
Z nim włóczyłam się po beskidzkich bezdrożach i nadbałtyckich dzikich plażach.
W czasach, gdy na sklepowych półkach królowały próżnia i ocet, spod ziemi potrafił dla mnie zdobyć ulubiony przysmak dzieciństwa - mleko w tubce.
Miał specyficzne, często nie rozumiane przez innych poczucie humoru. Nie zwracał uwagi na konwenanse, na to, co wypada, co pomyślą inni.
Dla kilkuletniej Beatki zrobił cudownie kolorowy, choć niesamowicie pokraczny latawiec; wspólnie puszczaliśmy go na dziecięcych zawodach. Dużo starszą Beatę nauczył, jak nalewać piwo, by nie tworzyła się na nim piana. I żeby do zbyt zimnego zawsze sypać szczyptę soli. Robię tak do dziś, takie właśnie piwo lubiliśmy oboje w upalne wieczory.
Robił najlepszą jajecznicę na świecie, nigdy w tej konkurencji nie prześcignęłam mistrza, nigdy już nie zjem takiej jajecznicy.
Odziedziczyłam po nim szerokie stopy, skłonność do pieprzyków, niechęć do wizyt u lekarza i całkowity brak zmysłu oszczędzania.
Nie miał własnych wnuków, ale jego znajomi opowiadali mi, że miał niesamowity kontakt z ich wnukami, potrafił dogadać się z dziećmi w każdym wieku. Wiem, że marzył o wnuczce i boli mnie, że nie mogłam spełnić tego marzenia.
Zadręcza mnie myśl, że zmarł sam, w nocy, w szpitalnym łóżku, a ja nie zdążyłam mu powiedzieć, jak bardzo go kocham.
Nie był ideałem, popełniał błędy, miał wady i słabostki, ale mój tata był skromnym, prostym, dobrym człowiekiem...


Dziękuję Wam za wszystkie słowa wsparcia, to dla mnie znaczy naprawdę bardzo wiele:*****