Nie dla wrażliwych, czyli wątpliwe atrakcje minionego weekendu.

Był piękny, ciepły, słoneczny, prawdziwie wiosenny. Był. Podobno. Ale o tym dowiedziałam się z tv. Bo większą część tego weekendu - od sobotniego wieczora do niedzielnej nocy - spędziłam, tuląc do siebie z niechętną czułością muszlę klozetową. Szczerze mówiąc, weszłam z nią w bardzo bliską, niemal koleżeńską relację;)
Grypa żołądkowa, zatrucie, nie wiem - cokolwiek to było, wyjęło mi z życiorysu ten weekend i nieźle mnie sponiewierało. W charakterze atrakcji towarzyszących wystąpił siniak na kolanie (za którymś razem z hukiem i impetem walnęłam na kolana przed muszlą) i guz na czole (efekt zbyt gwałtownego pokłonu nad wyżej wzmiankowanym sanitariatem). W nielicznych znanych mi scenach filmowych i książkowych podczas takich akcji główny bohater proponuje głównej, zmaltretowanej bohaterce, że jej przytrzyma głowę. Zawsze wydawało mi się to jakimś idiotyzmem. No bo po cholerę? Żeby dobrze wycelowała? Żeby sobie nie zapaskudziła włosów? Teraz już wiem - żeby (jak ja, nieszczęsna ofiara pokłonu muszlowego) się nie walnęła czołem w porcelanę.
Mój M. na to nie wpadł. Plątał się tylko gdzieś w tle (choć osobiście wolałabym, by mnie nie oglądał w takim żałosnym stanie), proponując mokry ręcznik i gorzką herbatę. A powinien, skoro już był świadkiem mych mąk, trzymać za głowę i podkładać poduszkę pod kolana; uniknęłabym przynajmniej obrażeń zewnętrznych.
Jedyny plus tej niemiłej gastrycznej przygody jest taki, że na samą myśl o jedzeniu robi mi się niedobrze, istnieje więc szansa, że przy okazji schudnę nieco. Szansa dość nikła, bo znając swój niepohamowany apetyt i ogólne uwielbienie dla jadła wszelkiego - taki stan niechęci długo nie potrwa.

Miłego tygodnia:*