Deszczowo i smętnie...

"...od tygodnia leje w mym mieście,
ścieka wilgoć po sercu i palcie..."

Przeczytałam gdzieś, że 5 sekund przed katastrofą piloci zorientowali się, że do niej dojdzie.
Pięć sekund. Wydawało mi się, że to mgnienie, że nie zdążyli zrozumieć, poczuć strachu, przerażenia, pustki, że to dobrze, że tylko pięć sekund...
A potem pomyślałam o pasażerach tego tragicznego lotu. Czy oni wiedzieli?
Chyba nie...I pomyślałam sobie, że to dobrze, że nie wiedzieli... A jednak poczułam, że gdyby w takiej chwili dane mi było te 5 sekund świadomości tego, co za chwilkę nastąpi, to zdążyłabym jeszcze choć przytulić się do M. i wyszeptać, i usłyszeć "kocham Cię"...

Od wczoraj staram się unikać relacji telewizyjnych, radiowych, staram się zająć myśli czymś innym....Ale obejrzałam krótki reportaż o stewardesach, które zginęły w katastrofie i rozkleiłam się od nowa...Młode, piękne, zdolne dziewczyny, świat stał przed nimi otworem, miały przed sobą życie, marzenia...

Uciekam w świat książek, żeby już o tym wszystkim nie myśleć.
"Dziewice..." Szwai, choć z kompletnie innej bajki niż szalone serialowe, są wspaniałymi babami:)