Niedziela na łonie:)

Na łonie natury, oczywiście, a w zasadzie w skansenie, czyli w Górnośląskim Parku Etnograficznym.

Wypad nam wyszedł taki spontaniczny i bardzo fajnie spędziliśmy dzień, jak to często bywa w przypadku takich nieplanowanych "wyskoków".

Wracam do lektury "Powrotów nad rozlewiskiem", wciągnęło mnie:) I nic dziwnego, Kalicińska świetnie pisze.
O, zobaczcie, jaki fajny fragment:
"Przecknęłam się w środku nocy, jak otarłam się łydką o zimny gips. Tomasz, sądząc po głębokim i równym oddechu, spał, a mnie sen całkiem odszedł. Leżałam w zagłębieniu jego ramienia i chłonęłam czas, zapach Tomasza i tę fantastyczną noc. Za oknem śnieg pada i pada. W norach śpią zwierzaki, rośliny zamarły, zaschły na czas zimy. A ja nie. Ja żyję! Mam rodzinę, dom, ciepły piec i kochanego mężczyznę w swoim łóżku.
Dotykam go leciutko, z radością i nadzieją, że tak już będzie zawsze. Wiedziałam, że będzie. Czułam, że nigdy już się nie rozstaniemy. Miałam tę pewność, ukokoszoną gdzieś wewnątrz mnie głęboko i radośnie. Mój mężczyzna!
Zmądrzał i wie, na czym życie polega. Teraz z nim - cokolwiek się stanie - mogę dalej żyć. Miłość wezbrała we mnie tkliwością i ciepłem. Dotykałam go i głaskałam zmysłowo. Budził się powoli od mojej pieszczoty.
Był ciut zaskoczony, gdy usiadłam na nim i kołysałam się powoli w zapamiętaniu. Gips w seksie nie przeszkadza! Wręcz odwrotnie, mogę teraz tego mojego mężczyznę mieć tak, jak chcę, i tak długo, jak chcę. Mruczy. Widzę, że mu to odpowiada!
Kocham i jestem kochana - niczego więcej mi nie trzeba!..."

Hmmm, tak jeszcze tego nie robiłam, znaczy - nie z chłopem z nogą w gipsie:) Ale nie muszę swojemu łamać dolnych kończyn, żeby wiedzieć, że - tak jak Basia Tomasza - mogę swojego M. mieć tak, jak chcę i tak długo, jak chcę;) Bo i ja kocham i jestem kochana:)