Mistrzyni;)

Siedzę sobie bladym świtem wygodnie umoszczona na poduchach rozlicznych, rozbudzam się powoli, leniwie popijając kawę i czytając "Spadek Leonarda Da Vinci" (tę książkę, co to ją podobno Brown swym "Kodem..." splagiatował), gdy nagle i niespodziewanie uszy moje zaatakowała kakofonia dźwięków głośnych i średnio przyjemnych. Na osiedle wjechał był jakiś ciężki sprzęt kopiąco-burzący, a pośród tego zgrzytu, rumoru, hałasu i inszych decybeli słychać było, jak przez megafon ktoś nadaje: uwaga, mieszkańcy, od godziny...ątej do godziny...astej będzie zamknięty dopływ wody.
Ponieważ do mojego, przytępionego nieludzko poranną godziną mózgu nie dotarło jeszcze zbawcze, ożywcze oraz pobudzające działanie kofeiny, wiadomość ustna, niewyraźnie wyskrzeczana, również nie do końca dotarła. Beztrosko uznawszy, że "...ątej" oznacza "dziesiątej" pogrążyłam się w lekturze.
Kiedy kawa zaczęła działać, uświadomiłam sobie w nagłym przebłysku, że to cholerne "...ątej" może znaczyć "od dziewiątej". Rzut przerażonego i już w pełni rozbudzonego oka na zegar - za dziesięć dziewiąta! Z rykiem dzikim i potwornym poderwałam zad z łoża i poleciałam do łazienki, omal nie wyrabiając na zakręcie. Po drodze najpierw rzuciłam okiem w lustro, a potem rzuciłam wiązanką w przestrzeń. Widok bowiem wiązanki był godny - wściekle miotająca się baba w porozciąganym we wszelkich kierunkach tiszercie, ze skołtunionym gniazdem na łbie.
Runęłam pod prysznic z prędkością światła. Jestem pewna, że udało mi się pokonać rekord świata w szybkości mycia (się). Gdyby była takowa konkurencja, zostałabym niewątpliwie mistrzynią:). Uzębienie myłam już przy nędznych resztkach, z łaski wielkiej ciurkających z kranu. Udało się! Teraz czysta i pachnąca mogę pokazać się światu:)

Na fotce zeszłoroczne baletki, które pewnie w tym sezonie "wykończę".