Taran;)

Pada sobie deszczyk, pada sobie równo,
raz spadnie na kamień, raz spadnie na g...o;)

Staranowałam dziś człowieka. W zasadzie wykonaliśmy zderzenie czołowe, a raczej wykonalibyśmy, gdyby nasze czoła były na tym samym poziomie. A że nie były, to walnęłam chłopa obcego makówką w klatkę piersiową, w kurtkę przyobleczoną. I wypadkowi temu obie strony uczestniczące winne były, gdyż lazły (te strony), patrząc krogulczym wzrokiem dzikim pod nogi, zamiast przed się. A gapiły się w płyty chodnikowe bynajmniej nie w nadziei, że oto znajdą pieniądze, co to ponoć leżą na ziemi, że jeno się schylić trza. W każdym razie ja nie lazłam z nosem prawie przy ziemi jako ten pies gończy, z posturą wykrzywioną jak Quasimodo w celu skarbu znalezienia. Wykonywałam te manewry, idąc krokiem pijanego marynarza, czy też - żeby było wdzięczniej i do płci adekwatnie - pląsając po chodniku od lewej do prawej jak ta tanecznica, w celu uniknięcia wdepnięcia. Bo deszcz pada i śnieg zniknął jak sen jaki biały i ujawniły się ukryte dotąd pod nim pułapki w postaci psich pamiątek różnej wielkości, koloru tudzież konsystencji.
Zaczynam poważnie powątpiewać, czy za naszego życia sprzątanie po pieskach stanie się normą, a nie tylko rzadkim wyjątkiem.
Póki co pewnie każdego roku w porze roztopów będziemy zmuszeni hasać i pląsać mało radośnie z nosem przy ziemi, zamiast z głową w chmurach;)